CO TO JEST ZA KSIĄŻKA! Rozrywa serce, tak że człowiek ma ochotę wyć z żalu i smutku. Śmierć córki, ukochanego dziecka, dramatyczne wydarzenia, szok, nerwy, smutek, żal i rozpacz. Wszystkie emocje skupione jak w soczewce. „Spacer z motylem” porusza w najwyższych rejestrach uczuć, z trudem można powstrzymać łzy.
Taki poziom zaangażowania u czytelnika można osiągnąć tylko gdy autor jest gotowy pokazać i powiedzieć o swoich najgłębszych i najbardziej intymnych myślach. Gdy otwiera przed nami swoje serce i pokazuje wnętrzności.
Chcielibyśmy rekomendować Wam tę książkę nie tylko dlatego, że mówi bardzo mądrze o żałobie, o poczuciu dojmującej straty, tematach tak bliskich i ważnych w Fundacji Nagle Sami. „Spacer z motylem” to książka znakomicie napisana. Małgorzata Pawlak operuje doskonale warsztatem literackim.
Wszystko w tej książce gra – tempo, opis postaci, dialogi, poezja, muzyka, cytaty i poradnik na końcu książki dla rodziców po stracie, napisany bezpretensjonalnie, konkretnie, a jednocześnie niezwykle czule.
W biurze Fundacji, egzemplarz książki, który chciałam opisać leżał przez kilka dni na moim biurku, ponieważ wszyscy w Fundacji w jakimś stopniu zawsze jesteśmy bardziej wyczuleni na temat straty, książka więc wędrowała i była „przeglądana” przez zespół. Mogę powiedzieć, że nikogo nie pozostawiła obojętnym, gdyż już sama okładka z lśniącymi skrzydłami motyla – intryguje. 15 minut czytania i każda z czytających osób zalewała się łzami. Ma moc ta lektura. Jest trudna, przejmująca i chwyta za serce i flaki jednocześnie.
Po co więc czytać, męczyć się czytając o najtrudniejszym doświadczeniu na świecie – starcie dziecka?
Jakkolwiek banalnie by to nie zabrzmiało, to dla katharsis, dla tej niezwykłej właściwości sztuki, dzięki której uwalniamy się od cierpienia. Małgorzata Pawlak to prawdziwa artystka w tej materii.
Czujemy się wyróżnieni, że mogliśmy zostać patronem tej książki.
Przeczytajcie choćby ten fragment:
„Nad stratą można płakać do woli. Bez poczucia winy. Bo strata jest bez sensu. Nic nie wnosi, niczego nie uczy, jest pozbawiona morału. Dotyka znienacka i losowo. Burzy porządek świata i schematy dnia. Niszczy rodzinę, uśmierca jednostkę. Nie pozostawia substytutu. Podłość ze strony straty nie kończy się na samej stracie. Wyciąga swój język dalej jak wąż, szybko i sprytnie kąsając, chce zmieniać obecnych w nieobecnych, pokazać, że ktoś był, a już go niema i nic nie dzieje się tak samo. Przeżyte chwile stają się wspomnieniem, bez szansy na drugą młodość. Urządza pogrzeb codziennym rytuałom. I nie ma speca od naprawy straty. Nie można nikomu złożyć reklamacji. Nikt nie zamieni się ze mną na stratę.”