Czas kruka

to dramat psychologiczny z elementami horroru, który w niezwykle sugestywny sposób eksploruje psychologię żałoby. Nie jest to proces uporządkowany, ale wewnętrzny chaos, w którym nostalgia, rozpacz, gniew i tęsknota przeplatają się bez wyraźnych granic. Żałoba wraca falami, chaotyczna i nieprzewidywalna. Kluczową rolę odgrywa symbol – czarny, ogromny kruk – bo gdy zawodzą słowa, człowiek ucieka się do obrazów, metafor, aby choć na chwilę nadać sens temu, co tak trudne. Kruk jest ucieleśnieniem myśli, tęsknoty i gniewu, które nie mogą znaleźć ujścia po nagłej śmierci żony i matki dwóch chłopców. Kruk nie tylko zaburza codzienność, ale też mobilizuje do konfrontacji z bólem, zamiast bezradnego unikania. To bolesny, ale autentyczny proces.

Czas kruka portretuje więzi rodzinne, pokazując, jak różnie przeżywa się tę samą stratę. Film pozostawia widza w poczuciu niedosytu, z pytaniami, na które każdy znajdzie własne odpowiedzi. Zmusza do spotkania z emocjami, tak jak bohater zmuszony jest stanąć twarzą w twarz z Krukiem – z tym, co w nim najciemniejsze, ale też najbardziej ludzkie.

Recenzja napisana przez Magdaleną Lidak-Bieńkowską- konsultantkę linii wsparcia 800 108 108