Czasami najgłębsze emocje przychodzą w ciszy. Nie w krzyku, nie w słowach, ale w spojrzeniu, które trwa zbyt długo, w pustym pokoju, w dźwięku zegara, który odmierza czas po stracie. “Ghost Story” Davida Lowery’ego to film, który nie opowiada o duchach w tradycyjnym sensie – to opowieść o tym, co zostaje, gdy ktoś odchodzi, i o tym, co my zostawiamy po sobie. Film opowiada o C. (Casey Affleck), który po śmierci powraca jako duch – przykryty białym prześcieradłem z wyciętymi oczami – by po raz ostatni odwiedzić dom, który dzielił z ukochaną M. (Rooney Mara). Obserwacja jej procesu żałoby, a potem kolejnych mieszkańców domu, staje się medytacją nad ulotnością czasu i wagą pamięci. „Ghost Story” to studium żałoby i procesu akceptacji straty. Obserwujemy, jak M próbuje poradzić sobie z bólem po utracie ukochanej osoby, a duch C doświadcza bezsilności i izolacji. Film ukazuje, że żałoba to nie tylko emocjonalna reakcja, ale także proces, który wpływa na
nasze postrzeganie czasu i rzeczywistości.
W tej poetyckiej medytacji nad żałobą, przemijaniem i pamięcią, reżyser zaprasza nas do świata, gdzie czas nie jest linią, lecz kręgiem, a emocje nie są wyrażane słowami, lecz obecnością. To film, który nie tylko oglądamy, ale który czujemy – w ciele, w sercu, w duszy. Dla tych, którzy przeżyli stratę,
„Ghost Story” może być lustrem dla ich bólu i jednocześnie drogowskazem ku akceptacji. Dla wszystkich innych – przypomnieniem, że każda chwila jest cenna, a miłość i pamięć są tym, co naprawdę nas definiuje.
Autorka opisu: Julia Cieślak – konsultantka Telefonu wsparcia 800 108 108
