Sam, czterdziestolatka ze stanu Kansas, przeprowadza się do rodzinnego miasta, żeby towarzyszyć umierającej na raka siostrze. Spotykamy ją kilka tygodni po stracie — płaczącą w pracy, niemogącą przemóc się do spania w łóżku siostry, izolującą się, niezrozumianą. Pewnego dnia Sam poznaje Joela, towarzyskiego mężczyznę w podobnym wieku. Joel też walczy z izolacją i niezrozumieniem, ale z zupełnie innej przyczyny. Przyjaźń tej dwójki to coś więcej niż zwykła znajomość z pracy — to pełna ciepła relacja, na której oboje mogą się oprzeć.
“Ktoś, gdzieś” to opowieść o sile wspólnoty, o tym jak wielką wartość mają rozmowy i spotkania wtedy, kiedy zawalił nam się świat. Serial w nienachalny sposób pokazuje rzeczywistość straty, ale też odbudowy swojego życia na nowo. Każdy odcinek wzbudza nadzieję na wyjście z kryzysu i to właśnie nadzieja jest największym tematem tej produkcji. W morzu potrzebnych, ale często zasmucających treści ukazujących pierwsze etapy żałoby, łatwo jest przeoczyć serial pozornie mało efektowny, ukazujący “zwykłe” życie po stracie bliskiej osoby. To opowieść o przetrwaniu dzięki czułej wspólnocie, o odnajdywaniu się na nowo w codzienności, na którą składają się kłótnie z siostrą, wyrzuty sumienia za niedopełnienie woli zmarłej bliskiej osoby, frustracja niezrozumieniem żałoby w pracy, ale także jedzenie pączków z przyjaciółmi czy radość ze wspólnego śpiewu. Może właśnie takich przedstawień potrzebujemy na ekranie?
Autorka opisu: Zuzanna Kierwiak-Włodarczyk
