Sirât to film mocny, radykalny i niepokojący – zarówno w warstwie wizualnej, muzycznej, jak i narracyjnej. Twórcy opowiadają o losach bohaterów w sposób bezlitosny, niemal okrutny, jakby życie było kapiszonem, chwilowym istnieniem, błyskiem, który można łatwo wykreślić i zapomnieć.
Podróż rozpoczynamy w samochodzie, z ojcem i synem wyruszającymi na poszukiwanie zaginionej córki. Trop prowadzi w głąb pustyni, do świata nielegalnych rave’ów, gdzie wśród monumentalnych skał ludzie próbują odnaleźć wolność, euforię i wspólnotę. Jednak wraz z napiętą sytuacją wojenną rzeczywistość szybko gęstnieje – zabawa staje się złudzeniem, a poczucie bezpieczeństwa rozsypuje się jak piasek.
To także opowieść o żałobie, przeżywanej w warunkach ekstremalnych. Bohater dźwiga ból, który początkowo paraliżuje, ale z czasem przemienia się w siłę – siłę człowieka, który nie ma już nic do stracenia. Film ukazuje przyspieszone, dramatyczne etapy żałoby, w której granice między rozpaczą a determinacją zacierają się. W najmniej oczekiwanych momentach strata potrafi jednak połączyć ludzi – przypominając, że w najciemniejszej godzinie człowiek potrzebuje najbardziej obecności drugiego, jego czułości i bliskości.
Sirât to kino bezkompromisowe i trudne, które nie pozostawia widza obojętnym. Nic dziwnego, że film stał się hiszpańskim kandydatem do Oscara i otrzymał nagrodę Jury w Cannes. Oglądany dziś, w czasie gdy wojna i niepewność coraz częściej zaglądają w nasze życie, rezonuje jeszcze mocniej – zakłóca poczucie stabilności, zmusza do konfrontacji z lękiem i bezradnością, ale też z potrzebą wspólnoty i siły płynącej z relacji.
